To książka o życiu i karierze wielkiej gwiazdy polskiej sceny. Villas była jak malowany ptak, nie pasowała do szarzyzny czasów PRL-u. W latach 60.-80. stała się jedną z muzycznych ikon, towarem eksportowym. Często krytykowana w Polsce za styl i ekstrawagancję, za granicą przyjmowana była entuzjastycznie zarówno przez publiczność, jak i recenzentów. Zachwycano się jej głosem. Pisano, że jest białym krukiem wokalistyki. Śpiewała, grała w filmach i musicalach. Występowała w paryskiej Olimpii i nowojorskim Carnegie Hall, przez kilka sezonów była gwiazdą rewii Casino de Paris w Las Vegas. Autorzy mówią o swej książce, że to biografia reporterska. Szukają w niej odpowiedzi na pytanie, jak to możliwe, aby Villas, artystka jedyna w swoim rodzaju, wokalny geniusz w skali światowej, obdarzony absolutnym słuchem i sopranem koloraturowym o czterech oktawach, wielka, choć kontrowersyjna osobowość, nie tylko nie zrobiła kariery na miarę swoich możliwości, ale spędzała starość niemal w ubóstwie, wyobcowana, w atmosferze skandalu i niezdrowej sensacji.

Moja była menedżerka Joasia powiedziała kiedyś: "Ula, jak patrzę na ciebie, to sobie wyobrażam, jak wwożę ciebie stuletnią na scenę na wózku i krzyczę ci do ucha: Ula, drzyj się drzyj!". Jeszcze nie mam setki, a drę się jak cholera, ile mi sił starczy. Chciałabym mieć te swoje sześćdziesiąt osiem lat przez co najmniej lat dziesięć, a potem włączyłabym wsteczny bieg. A teraz otwieram szeroko drzwi i zapraszam do siebie, w podróż po moim dotychczasowym życiu. Pretekstem do tych opowieści są piosenki, które mi towarzyszyły i towarzyszą. Obok nich umieściłam nazwiska moich ulubionych wykonawców wybranych utworów i to one uruchamiają we mnie wspomnienia, nie chronologia. Zapisałam te opowieści tak, jak lubię, jakbym mówiła. I mówię dalej. Sposób, w jaki napisałam tę książkę, nie zamyka opowieści o mnie, przeciwnie, pozwala mi rozkręcić się na przyszłość. Już teraz, kiedy książka jest praktycznie przygotowana do druku. mam stos notatek do następnych opowiadań. [fragment tekstu]

Nie ma drugiego kompozytora, który odniósłby tyle sukcesów i pozostał tak tajemniczą postacią, jaką jest Andrzej Korzyński.W rozmowie z Marią Szabłowską autor Żółtych kalendarzy, Szparkiej sekretarki, czy hitu Sweet sweet tulipan w końcu odsłania karty. Andrzej Korzyński pomagał przeprowadzić w Polsce rockandrollową rewolucję. Stworzył muzykę do filmów Wajdy (m. in. Człowiek z marmuru) i Żuławskiego (m. in. Na srebrnym globie), a także do kultowych obrazów: Wielki Szu, Akademia Pana Kleksa i wielu innych. Był pionierem elektronicznego popu, w latach 90. otarł się nawet o muzykę chodnikową jako autor tekstu Mydełka Fa. Korzyński także wymyślił Franka Kimono, w którego wcielił się Piotr Fronczewski i napisał jego największy przebój: King Bruce Lee karate mistrz.